دریاچه مونه در ژاپن، نقاشی عجیبی که نمود واقعی پیدا کرد!
نقاش امپرسیونیست، کلاد مونه، آثار حیرت‌انگیزی را از خود بر جای گذاشته است. اما شاید هیچ‌کدام از آثار او به اندازه مجموعه واتر لیلی (نیلوفر آبی) او سر و صدا نکرده باشند؛ اثری که الهام‌بخش آن، یکی از دریاچه‌های موجود در سکونتگاه او شهر گیورنی بود. منظره دریاچه به نماد آرامش تبدیل شده است و هنوز می‌توانید در کشور فرانسه از آن بازدید کنید، اما آیا می‌دانید که یک نمونه مشابه با آن در نقطه‌ای دیگر از جهان وجود دارد؟ با توجه به تأثیر فرهنگ ژاپن در امپرسیونیسم، تعجبی ندارد اگر یک نسخه تقریباً همسان از این دریاچه در ژاپن یافت شود.
این دریاچه که در منطقه گیفو و بیرون از شهر سِکی واقع شده است، پایین یک تپه در جنوب یک معبد شینتوی کوچک و معمولی قرار گرفته است. تا چند سال گذشته هیچ نامی برای این دریاچه دیدنی برگزیده نشده بود؛ سپس عکس‌هایی از آن به‌صورت آنلاین پخش شد و مردم سریعاً متوجه شباهت آن با دریاچه‌ای که در نقاشی‌های نیلوفر آبی مونه دیده می‌شود شدند. پس از آن، این دریاچه با نام دریاچه مونه شناخته شد و اکنون مردم به این منطقه می‌آیند تا از زیبایی آن لذت ببرند. دریاچه مونه در ژاپن یک باغ واقعی است، اما مانند نقاشی‌ای است که آن را به دنیای واقعی آورده باشند و حیات یافته باشد.
آب زلال و بلوری دریاچه، از ویژگی‌های برجسته آن به شمار می‌رود؛ دلیل این شفافیت آن است که آب این چشمه، دارای هیچ ماده غذایی‌ای نیست. کوه کوگا به عنوان منبع این چشمه از یک سنگ آتش‌فشانی به نام ریولیت ساخته‌شده است که هیچ ماده غذایی برای تشکیل میکروب‌ها در آن وجود ندارد. شفافیت آب به زیبایی آن می‌افزاید، چراکه با کوچک‌ترین تغییری در نور محیط رنگ آن تغییر می‌کند.
این دریاچه که پر از ماهی کوی است، در فصول مختلف تغییر شکل می‌دهد و اطراف آن پر از درختان افرای ژاپنی است که در آب منعکس می‌شوند. حتی درست مانند گیورنی یک پل کوچک نیز دارد. این دریاچه در تمام طول سال زیباست، اما در اوایل تابستان که نیلوفرهای آبی شکوفه می‌کنند و اواخر پاییز که برگ‌های افرا تغییر رنگ می‌دهند، دیدنی‌تر است.
جالب است که دریاچه ابتدا با این زیبایی به وجود نیامده بود. در آغاز به عنوان یک مخزن آب برای آبیاری کاربرد داشت و سپس به لطف یکی از شرکت‌های محلی دستخوش تغییر شد. سال‌ها این دریاچه نادیده گرفته شده بود و توسط گیاهان پوشیده شده بود. در دهه 90 میلادی، مالِک پارک ایتادوری فلاور – که تنها کمی با دریاچه فاصله دارد- تصمیم گرفت تا چاره‌ای برای آن بیندیشد و رشد اضافی گیاهان را پاک‌سازی کند. بعدها اهالی انجمن منطقه به یاری او آمدند و نیلوفرهای آبی را کاشتند. ماهی‌های کوی را نیز آن دسته از اهالی منطقه که دیگر توان نگهداری از ماهی‌های خود را نداشتند به دریاچه اهدا کردند.
اکنون دریاچه‌ای که پیش‌تر کسی آن را نمی‌شناخت، به یکی از مقاصد گردشگری گیفو تبدیل شده است و عکاس‌ها در نوبت می‌ایستند تا بتوانند از نمای تماشایی آن عکسی بگیرند. روح آقای مونه اکنون هرکجا که باشد، احتمالاً لبخندی بر لب دارد.
